Dzień 1 – No to lecimy! WAW-FCO-PVG

Lot 1 – WAW-FCO Alitalia
No to ruszam! Przygotowania do podróży poczyniłem już dzień wcześniej – udało mi się dokonać odprawy na lot Alitalii. Na lotnisku miły Pan w check-inie wydrukował mi moją kartę pokładową na wybrane przeze mnie miejsce – 6A, lecz odmówił wysłania bagażu prosto do Melbourne. Alitalia nie pozwala, jeżeli podróż jest na dwóch biletach. Z jednej strony szkoda, a z drugiej może i lepiej – Rzym ma niechlubną opinię z powodu gubienia transferowych bagaży.
Do security niestety okropnie długa kolejka, sprawdzanie bardzo szczegółowe. Mam wrażenie, że duży ruch wygenerowały loty Wizza i Ryana, które z wiadomych powodów odprawiane są z Okęcia. Zostało mi trochę czasu, więc dokonałem rutynowego spaceru po pirsie. Nic ciekawego oprócz dwóch leżących na płycie rękawów nie znalazłem – od kiedy one tam są? Orientuje się ktoś? W tle słyszę awanturę jakiejś pani, która nie chce dopłacić 70 euro za za duży bagaż podręczny w Ryanairze.

Czas mojego lotu nadchodzi, więc pora się udać do bramki 26 – boarding przez rękaw. Idę, a tu na pożegnanie do bramki 24 podstawia się 787 SP-LRB.

Dziś do Rzymu polecę Airbusem A320 o rejestracji EI-DSC , odziedziczony w spadku po AirOne – taniej linii Alitalii.

Boarding odbył się dość sprawnie, w samolocie zainstalowane są fotele Recaro (z logo AirOne). Na szczęście konfiguracja foteli jest trochę mniej upakowana niż w AirOne – miejsca na nogi wystarczy.

Podczas wypychania polowałem na zdjęcie aresztowanego Aerosvita, niestety był strasznie daleko, ale na pewno nie miał kajdanek na wingletach ;)

Wróćmy do A320 Alitalii – należy unikać środkowych foteli – nie dość, że nie ma ani dostępu do okna, ani do korytarza, to jeszcze pasażer takiego miejsca ma pod nogami skrzynkę do IFE ograniczającą miejsce na nogi. Skoro już mowa o IFE -każdy pasażer ma przed sobą indywidualny malutki telewizorek na którym może wybrać jeden z kilku nadawanych kanałów. Na jednym z kanałów wyświetlana jest mapa z aktualnym położeniem samolotu. Super – w moim poprzednim locie A320 Alitalii tego mi najbardziej brakowało.

Jeszcze dwie fotki wnętrza:

Tak szybko jak tylko samolot osiągnął wysokość przelotową, załoga zniknęła za zasłonką. Myślałem, że Alitalia przestała już serwować cokolwiek w lotach europejskich, gdy pojawił się serwis. Dodam, że lot trwał już od dobrej godziny. Do wyboru była słodka lub słona przekąska i napój (z alkoholi wino białe i czerwone do wyboru). Wybrałem słone sucharki (bardzo dobre!) i tradycyjnie w Alitalii sok z czerwonych pomarańczy.

Serwis się skończył, załoga zniknęła. Pojawili się z powrotem by przygotować samolot do bardzo miękkiego lądowania w Rzymie. Wyjście z samolotu przez rękaw.

Na bagaż czekać trzeba było około pół godziny, ale nigdzie mi się nie spieszyło – w końcu musiałem go zanieść do jeszcze zamkniętego stanowiska odprawy biletowo-bagażowej. Krótki spacerek do terminala 3 pod stanowisko 380 – przed okienkiem siedziały już na walizkach ze trzy osoby o azjatyckich rysach twarzy. Do odlotu było jeszcze około 4 i pół godziny, więc uznałem że nie będę czekał w kolejce półtorej godziny – i w tym momencie ni z tego, ni z owego zbiegł się tłum chińczyków – około 50 osób ustawiło się w ogonku. No nic, ja też stanąłem. Decyzja okazała się o tyle dobra, że za chwilę pojawili się agenci i ruszyła odprawa. Odprawa odbywała się na 5 stanowisk, więc wszystko szło sprawnie. Na stanowiskach znajdowała się nawet kartka z check-inowymi rozmówkami chińsko-włoskimi. Poprosiłem o miejsce z tyłu przy oknie i takie też dostałem – bagaż zniknął gdzieś w dziurze i zobaczę go (mam nadzieję) w Melbourne.

Na Fiumicino niewiele się zmieniło od mojej poprzedniej wizyty – ponownie chaotyczna i powolna kontrola bezpieczeństwa, a następnie spacerek do satelity, w której znajdują się bramki G. W satelicie znajdują się dwie poczekalnie biznesowe – Giotto Alitalii i Le Anfore. Choć ta pierwsza wyglądała bardzo zachęcająco, nie mogłem z niej skorzystać na Priority Pass, więc udałem się do Le Anfore.

Lot 2 FCO-PVG China Eastern

Zbliża się czas wejścia na pokład, więc pora się udać pod bramki. Nasza to G8, a samolot już czeka – niestety nie było jak zrobić zdjęcia samolotu wewnątrz, bo za dużo świateł odbijało się od szyb terminala. Lot odbędzie się samolotem Airbus A330-200 linii China Eastern. Samolot B-6122 wyprodukowano w 2006 roku, a wnętrze sprawia wrażenie nowego samolotu. Fotele duże, wygodne, z regulowanymi zagłówkami (na wysokość i z odginanymi boczkami), rozstawione na tyle dobrze, że nie ma problemu z miejscem na nogi, ale uwaga – pod KAŻDYM fotelem jest puste metalowe pudełko na komputer do sterowania systemem rozrywki :(

Niestety, zabrakło indywidualnego systemu rozrywki.

Na fotelu czekały na wszystkich koce, poduszki i marnej jakości słuchawki. Samolot posiada bowiem w środkowym rzędzie co kilka rzędów wysuwane ekrany LCD na których emitowany jest “program rozrywkowy”.
Stewardessy sprawiają wrażenie miłych i uśmiechniętych, wszystko odbywa się nadzwyczaj sprawnie. Powiem szczerze, że się obawiałem tego lotu – nie spodziewałem się niczego, opinie w Internecie o China Eastern są mizerne, a tu miłe zaskoczenie. Wpuszczanie pasażerów na pokład zakończone szybko.
Wyświetlony został film safety demo, jednak głośność była ustawiona tak cicho, że nie szło nic usłyszeć. Jako ciekawostkę wrzucę foto-kartę bezpieczeństwa :D

Zaraz potem wypychanie i kołujemy do pasa startowego. W kolejce do startu czekaliśmy na tyle długo, że dorobiliśmy się opóźnienia. Gdy tylko samolot osiągnął wysokość przelotową wjechały gorące ręczniki – miłe zaskoczenie. Zaraz później załoga ustawiła się w korytarzach i po powitaniu pasażerów przez szefową pokładu wszyscy się ukłonili – wróciły mi wspomnienia z Japonii

Pora na pierwszą rundę serwisu – napoje zimne (w tym wina i piwa). Można było brać zarówno gdy wózek jechał tam i z powrotem. Niedługo później wyruszyły wózki z obiadem – tu wybór był taki jak prawie zawsze – kurczak lub ryba. Jako, że tych drugich nie znoszę, wybrałem “czikena”.

Kurczak był podawany z ryżem na małych kluseczkach. Dodatkowo talerzyk z sałatą z oliwkami w oliwie i owocami. Na deser kawałek średnio-smacznej czekolady.
Cóż, danie smakowało tak jak wygląda – było kompletnie bezsmakowe, ale dało się zjeść. Posiłek raczej na minus.
Wózek przejechał jeszcze raz – tym razem z napojami gorącymi.

Podobała mi się duża sprawność z jaką wszystkie porcje znalazły się na stołach pasażerów – w każdej części kabiny pracowały aż 4 wózki z dwoma osobami personelu pokładowego przy każdym. W niektórych liniach jeszcze wszyscy nie dostaną swojej porcji, a już pierwsi zjedli cały posiłek.
Śmieci zostały szybko uprzątnięte i nastała pora snu, więc wszyscy zostali poproszeni o zasłonięcie okien, a światło zostało wygaszone. Na ekranach przeleciały w czasie lotu trzy amerykańskie filmy, ale jakie nie mam pojęcia. Z resztą nie widziałem nikogo kto był by nimi zainteresowany. Ja nie mogłem się powstrzymać i zrobiłem kilka zdjęć tego, co było za oknem gdzieś nad Syberią.

Śniadanie wystartowało na dwie godziny przed lądowaniem. Poprzedzone zostało rozdaniem po raz kolejny ciepłych ręczników – na ekranach po raz pierwszy pojawiła się mapa.

Witamy w Chinach! Tym razem do wyboru omlet lub danie ryżowe. Padło na to pierwsze i nie zawiodłem się – omlet podany z boczkiem i plackiem ziemniaczanym. Do tego bułka (na ciepło), dżem, jogurt i owoce.

Śniadanie dużo lepsze niż obiad.
Przed lądowaniem zaliczyliśmy jeszcze kilka kółek w holdingu, by miękko osiąść na pasie startowym lotniska Pu Dong z 10-minutowym opóźnieniem. Krótkie kołowanie i wysiadka przez rękaw. Transfer bezproblemowy – Pani w transfer desku namierzyła mój bagaż i wydrukowała nową kartę pokładową na kolejny odcinek podróży. Szybka kontrola bezpieczeństwa (bez wyciągania niczego z plecaka – wszystko razem przejechało przez maszynę) i już jestem na poziomie odlotów terminalu 1. Terminal przypomina pirs w Warszawie – długi korytarz z bramkami po dwie obok siebie. Widać po nim, że od otwarcia ząb czasu lekko go nadgryzł.

Przed odlotem jeszcze wizyta w lotniskowym saloniku, ale jest delikatnie ujmując nieciekawy :D

Dzień 2 – PVG-MEL

Boarding się rozpoczął (spóźniony, a jakże ;) ), a ja siedzę na lotnisku i poprawiam zdjęcia do relacji. Gdy skopiowałem ostatnie poprawione adresy URL i rozejrzałem się i okazało się, że jestem ostatni do wejścia na pokład. No cóż – klikam wysyłanie posta i będzie co ma być :D

Jak już wspomniałem, na moim bilecie elektronicznym widniał Boeing 767, jednak pod bramką ustawił się Airbus A330-200. Sądząc po Load Factorze, który przekraczał 95%, zmiany dokonano już wcześniej – nie była to podmianka operacyjna. Nasza maszyna ma rejestrację B-6123 i pierwszy lot także odbyła w 2006 roku. Tym razem China Eastern ugości mnie w fotelu 65A. Jak można się domyślić, wnętrze jest identyczne jak w poprzednim samolocie – całkiem wygodne fotele i brak indywidualnego systemu rozrywki, więc nie będę się rozpisywał. Załoga znowu bardzo miła i profesjonalna.

Nie mogłem się doczekać sprawdzenia posiłków, bo tym razem catering był ładowany w Shanghaju, a nie przez firmę niezależną od linii. Dodam, że w Rzymie wokół samolotu kręciły się samochody Skychefs. Pierwszy serwis i wybór między wieprzowiną, a rybą nie był dla mnie żadnym wyborem :D Oczywiście padło na wieprzowinę.

Wieprzowina została podana na makaronie i była zrobiona moim zdaniem idealnie. Świetnie doprawiona, mięciutka – to samo sam makaron. Oprócz samego dania głównego każdy otrzymał niedobrą sałatkę z dwoma kawałkami mięsa (jakiego – nie wiem), jogurt owocowy, bułkę na ciepło (nie ma jej na zdjęciu), kawałki arbuza oraz torebeczkę z dziwną zawartością opisaną jako “aviation raddish” (lotnicza rzodkiewka?) – mi nie smakowała. Ogólnie posiłek średni na jeża.

Później rozpoczęła się część nocna lotu. Osobiście nie lubię długich lotów – po kilku godzinach nie mam co ze sobą zrobić. Za oknem nie widać kompletnie nic, filmy słabe, więc próbowałem się zmusić do snu, co jak się okazało później dobrze wpłynęło na mój poziom wypoczęcia po lądowaniu. Zapomniałem napisać w poprzedniej części relacji, że w nocy co jakiś czas załoga przechodziła po kabinie z “serwisem wodnym”. Każdy komu chciało się pić mógł wziąć wodę w dowolnej ilości – duży plus. Nie inaczej było na tym odcinku.

Lot dłużył mi się niemiłosiernie, a za oknem rozpoczął się wschód słońca – byliśmy już ewidentnie nad australijskim Interiorem.

Pora na śniadanie – tym razem wybór to omlet lub kurczak. Wybrałem danie jajeczne, co okazało się słusznym wyborem.

Oprócz rzeczonego omletu w foliowym zawiniątku znalazła się kiełbaska, kawałek szynki, pomidor cherry, pieczarki i ziemniaki. Całość posiłku dopełniał podany na ciepło chrupki croisant z miodem, melon i ciasto czekoladowe. Zestaw zawierał też porcję soku pomarańczowego. Śniadanie zdecydowanie bardzo dobre.

Przyszła pora na wypełnienie kart imigracyjnych i… poranną gimnastykę! Tak, na pokładzie China Eastern – co pominąłem w poprzedniej części relacji – można wziąć udział w porannych ćwiczeniach. Pani na ekranie pokazuje ćwiczenia, a załoga demonstruje je na korytarzach. Po kilkunastu godzinach lotu świetna sprawa.

Lądowanie bez przygód – znowu bardzo miękkie i w ten sposób tygrysm znalazł się w krainie kangurów! Tak! Tak! Tak! Za oknem widok A380 Qantasa i Singapore. W kolejce do startu czeka A330 Garuda Indonesia. Niestety nie zrobiłem zdjęć.

Podsumowując dwa loty China Eastern:
– same samoloty są bardzo w porządku, nie spodziewałem się że będzie tak dobrze.
– brakuje niestety indywidualnego systemu rozrywki w A332 w economy, podobno nowe samoloty już go mają.
– cabin crew bardzo profesjonalne, wszystko się zgadza. Jeden z wyższych standardów serwisu w economy z jakim miałem do czynienia. Pomijam nierówne posiłki
– szkoda, że kapitan nie odzywa się w ogóle w czasie lotu – tak na prawdę ani na jednym, ani na drugim odcinku nie widziałem ani przez chwile jak wygląda załoga kokpitu. Może w chinach zrobili Airbusy, które same latają?

Dzień 2 – Melbourne

Lotnisko przywitało mnie ogromną kolejką do kontroli paszportowej. Na szczęścia szło dość szybko, mimo że z powodu tłumu w sali odbioru bagażu zatrzymano na 10 minut kontrolę paszportów (!). System odbioru bagażu jest bardzo podobny jak w Stanach – nawet jeżeli masz nadany bagaż na krajowy odcinek po locie międzynarodowym, musisz go osobiście odebrać przejść przez cło i nadać jeszcze raz. Sala odbioru bagażu jest ciasna, a wrażenie dodatkowo potęguje kolejka do wyjścia wijąca się przez całą halę wężykiem. Na szczęście mój bagaż doleciał, a pani od cła skierowała mnie od razu do wyjścia z lotniska. Z lotniska wyszedłem 90 minut po lądowaniu.

Witamy w Australii! Temperatura na zewnątrz przekracza 20 stopni, ludzie ubrani w letnie ciuchy, wszyscy dookoła uśmiechnięci, tak jak miało być! Co więcej, temperatura dziś jeszcze wzrośnie do 31 stopni.
Do Melbourne dostałem się Skybusem. Bilet w dwie strony kosztuje 28 AUD. Autobusy jeżdżą w dwie strony i kończą bieg na stacji Southern Cross. W ramach ceny biletu można się przesiąść do mniejszego busa, który podwozi pasażera do dowolnego hotelu w centrum Melbourne. Jako, że mój Ibis Little Bourke Street jest tuż obok Southern Cross, poszedłem na piechotę.

Jak tylko doprowadziłem się do stanu używalności, ze zdziwieniem stwierdziłem, że nie czuję żadnego jetlag’u – no to w drogę! W hotelach dostępne są darmowe mapki Melbourne z listą atrakcji. Do poruszania się po Melbourne służą głównie tramwaje, ale miasto poszło turystom na rękę i udostępniło im dwie darmowe specjalne linie turystyczne – jedna to tramwaj 35 Circle Tram, który okrąża całe centrum Melborune (zarówno zgodnie, jak i przeciwnie do ruchu wskazówek zegara). Tramwaje tej linii są brązowo-kremowe. Druga linia turystyczna, to czerwone autobusy, które wykonującą większe kółko po największych atrakcjach Melbourne. Niestety autobusy te jeżdżą tylko w jedną stronę, a cała pętla trwa około 90 minut. Należy zaznaczyć, że centrum jest na tyle małe, że ja przeszedłem cały dzień pieszo.

Po drodze nad rzekę Yarra był bardzo fajny budynek

Sama rzeka przecina dzielnicę biznesową CBD (Central Business District)

Południowe wybrzeże tworzy deptak, który tętni życiem w przerwie na lunch, oraz wieczorami.

Widok na drugą stronę rzeki:

Niestety nie udało mi się wejść na wieżowiec Rialto, jednak na południowej stronie znajduje się jeszcze wyższy budynek z którego doskonale widać panoramę miasta. Mówię o Eureka Skydeck 88. Winda na taras widokowy wjeżdża z prędkością 9 m/s.

Jeszcze jedno zdjęcie skyline’u Melbourne:

Kolejnym punktem mojego spaceru było zwiedzenie parków dookoła Ogrodu Botanicznego, wewnątrz znajduje się Świątynia Pamięci – pomnik wzniesiony na cześć Australijczyków biorących udział w I Wojnie Światowej

Artystycznym i rozrywkowym centrum miasta jest Federation Square, najczęściej odwiedzane miejsce w Melbourne.

Tak wygląda tramwaj Circle Line:

Całe centrum Melbourne usiane jest sklepami i punktami usługowymi. Tu jedna z przykładowych ulic handlowych:

Ostatnim punktem spaceru jest Biblioteka Stanu Victoria

Powiem Wam, że nie nastawiałem się jakoś szczególnie na Melbourne, ale spodobało mi się. Ma taki swój wyluzowany klimat jak na miasto biznesowe.